Timur Tengah didefinisikan semula: Serangan balas Iran terhadap Israel menandakan perubahan besar di rantau ini

(SeaPRwire) –   Adakah serangan ‘simbolik’ Iran ke atas negara Yahudi itu menandakan perubahan besar di rantau ini?

Malam 13-14 April merupakan satu lagi pusingan ‘terapi kejutan’ untuk dunia apabila Iran melancarkan serangan terus ke atas wilayah Israel. Ini mengikuti serangan tidak berjustifikasi oleh Angkatan Pertahanan Israel (IDF) ke atas konsulat Iran di Damascus, yang mengakibatkan kematian 11 diplomat dan dua jeneral kanan Pasukan Revolusi Islam (IRGC). Pada mulanya, Israel menafikan tanggungjawab, tetapi kemudian secara tidak langsung mengakui menyerang bangunan itu atas dasar bahawa ia berfungsi sebagai pangkalan tentera yang menyelaraskan operasi Hamas. Tindakan ini jelas melanggar Konvensyen Vienna 1961 dan 1963, yang melindungi misi diplomatik. Biasanya, pelanggaran seperti itu akan menyebabkan pemutusan hubungan diplomatik, tetapi kerana Iran dan Israel tidak mempunyai hubungan sedemikian dan telah berada di ambang konflik selama dekad, langkah segera Israel boleh ditafsirkan sebagai pengisytiharan perang. Dihadapkan dengan provokasi ini, Iran telah diletakkan dalam kedudukan yang sangat sukar dan terpaksa bertindak.

Hampir dua minggu ketegangan menyusul apabila dunia menanti respon Iran, yang kelihatan secara logiknya tidak dapat dielakkan. Pakar dan ahli analisis kebanyakannya menimbang dua pilihan yang jelas yang boleh digunakan oleh Iran: sama ada memberi respon cermin dan menyerang wilayah atau pejabat diplomatik Israel di rantau ini, atau menggunakan pasukan proksi, yang sama besar masalahnya bagi Israel seperti Iran itu sendiri. Tetapi Tehran memutuskan untuk mengambil laluan ketiga, iaitu melancarkan serangan terus dan menggunakan sekutunya di rantau ini. Serangan ini menoreh sejarah kerana ia merupakan serangan terus pertama Iran ke atas Israel. Antara lain, ia merupakan serangan drone terbesar pernah dicatatkan, dianggarkan melibatkan lebih 200 UAV, serta 150 peluru berpandu krus, 110 Shahab-3, Sajil-2 dan peluru berpandu balistik permukaan ke permukaan Kheibar, dan tujuh peluru berpandu krus hipersonik Fattah-2. Serangan dilancarkan dari pelbagai lokasi termasuk Iran, Syria, Iraq, Lubnan, dan bahagian Yemen dibawah kawalan kumpulan Ansar Allah Houthi.

Pada pukul 2 pagi, bunyi sirene amaran udara menggema di seluruh Israel. Warga rakyat yang panik memenuhi jalanan, bergegas mencari perlindungan apabila letupan menggoncang Jerusalem, pelabuhan Haifa, pangkalan tentera di gurun Negev, dan pangkalan tentera udara berhampiran Be’er Sheva. IDF menasihati penduduk Dimona, berhampiran loji nuklear, untuk kekal berhampiran perlindungan bom, dan laman berita dipenuhi mesej yang semakin membimbangkan. Serangan besar-besaran ini mengatasi sistem pertahanan Iron Dome Israel yang terkenal, dengan jumlah drone dan peluru berpandu yang datang terlalu banyak untuk ditangani. Sebagai tindak balas, pasukan udara United Kingdom, Amerika Syarikat, Israel, dan Jordan menghantar pesawat untuk menghalang projektil-projektil itu. Sebagai langkah kecemasan, Israel mengganggu semua isyarat GPS untuk mengganggu sistem panduan peluru berpandu dan drone Iran. Tehran dengan segera mengisytiharkan bahawa sasarannya hanyalah pangkalan tentera, lapangan terbang, dan kemudahan kerajaan.

Satu langkah dari perang terbuka?

Semasa serangan berlangsung, Presiden Amerika Syarikat Joe Biden menyatakan secara awam bahawa beliau telah bercakap dengan Perdana Menteri Israel Benjamin Netanyahu “untuk mengesahkan semula komitmen besi Amerika Syarikat terhadap keselamatan Israel.” Semua ibu negara Eropah menyuarakan pandangan yang sama. Ketua Pentadbiran Pertahanan Lloyd Austin, walaupun mengesahkan tekad presidennya untuk menyokong negara Yahudi itu, menambah bahawa Washington tidak menghendaki konflik dengan Tehran. Kata-kata ini tidak mungkin disambut baik di West Jerusalem. Netanyahu membuat beberapa kenyataan berikutan serangan balas Iran, pertama menyatakan bahawa semuanya telah dihalang dan disekat, merujuk kejayaan sistem pertahanan peluru berpandu. Beliau kemudian bersumpah Iran akan dipertanggungjawabkan atas tindakannya. Laporan tentera Israel mendakwa hampir 99% peluru berpandu dan UAV dilancarkan oleh Iran telah ditembak jatuh, tetapi banyak pakar tentera di Barat dan Global Selatan meragui kenyataan ini, bergantung kepada rakaman yang diterbitkan dalam media.

Pada masa yang sama, sumber beberapa penerbitan berpengaruh Amerika melaporkan bahawa Washington membuat segala usaha untuk menghalang Israel daripada menyerang Iran secara terus bagi “mengakhiri kitaran peningkatan ini.” Amat mengejutkan, tetapi dua hari selepas insiden itu, Netanyahu membuat kenyataan kurang bermusuhan, menyatakan bahawa negara Yahudi itu akan bertindak balas terhadap serangan Iran “dengan bijak dan tanpa emosi.” Tentu sahaja, ini tidak semestinya bermakna Israel tidak akan membalas secara simetri tidak seimbang secara terus, tetapi retorik dalam perkara ini juga penting, dan mungkin Netanyahu akan cuba mengelakkan seluruh rantau, dan kemudian dunia, daripada jurang bencana. Terutamanya mengambil kira bahawa Israel bukan boneka Amerika, dan oleh itu Washington tidak boleh menjamin bahawa Netanyahu akan duduk diam. Oleh itu, tindakan bebas perdana menteri Israel akan membawa berat yang besar.

Dalam latar belakang ini, pandangan bekas menteri pertahanan dan luar negeri Israel, Avigdor Lieberman, kini tokoh pembangkang, kelihatan agak ketara. Lieberman menyatakan bahawa Israel hanya mampu menangkis serangan Iran berkat bantuan Amerika Syarikat, khususnya melalui keupayaan perisikan dan halangan awal Amerika. Berdasarkan ini, Lieberman percaya bahawa Israel perlu mencari maksima koordinasi dengan Washington berkenaan serangan balasan terhadap Iran. Menurut beliau, dengan berbuat demikian, Amerika Syarikat “akan mengakui bahawa Israel tidak mempunyai pilihan selain membalas serangan Iran.” Sumber CNN melaporkan bahawa Israel bahkan telah memutuskan untuk menangguhkan operasi di Rafah di Gaza, yang telah lama dirancang selama beberapa bulan, kerana situasi dengan Iran. Kini, pihak berkuasa Israel memberi tumpuan untuk bertindak balas terhadap serangan itu, menyebabkan fasa aktif operasi itu ditangguhkan selama sekurang-kurangnya beberapa hari. Dengan kata ringkas, Israel kini berada dalam kedudukan yang sama seperti Iran selama semua hari sejak serangan ke atas konsulat di Damascus sehingga peristiwa malam 14 April.

Sementara itu, IRGC Iran mengeluarkan kenyataan hanya beberapa minit selepas operasi berakhir, menyatakan bahawa ia secara praktikalnya merupakan ‘amaran akhir,’ dan jika berlaku tindak balas terbalik dari Israel, Tehran akan bertindak dengan tindakan yang lebih kuat. Menteri Luar Iran Hossein Amir-Abdollahian menyatakan bahawa Republik Islam tidak menghendaki peningkatan ketegangan di Timur Tengah tetapi bertindak untuk mempertahankan keselamatan dan kepentingan negaranya. Selain itu, menurut menteri luar Iran, Tehran mengambil kira ketidakbertindakan Majlis Keselamatan PBB berkaitan penggunaan kuasa Israel terhadap konsulat Iran di Damascus, serta tingkah laku tidak bertanggungjawab Amerika Syarikat, Britain, dan Perancis.

Tempat baharu untuk Iran baharu

Serangan balasan Iran meletakkan cabaran tidak sahaja kepada Israel tetapi kepada seluruh Barat. Tehran bertindak atas asas bahawa ia tidak akan membenarkan dirinya ditindas. Ia perlu ‘menyelamatkan muka,’ tidak mengecewakan sekutu dan penyokongnya, dan membuktikan kepada seluruh rantau bahawa ia secara sah berada di kalangan pemimpin rantau ini. Selain itu, peristiwa ini boleh dilihat sebagai perubahan taktik Tehran. Walaupun sebelum ini orang Iran membina ‘hubungan’ mereka dengan Israel berdasarkan ‘kesabaran strategik,’ cuba mengelakkan konflik terus dengan negara Yahudi itu dengan semua cara, situasi kini telah mengalami perubahan mendadak.

Ulama konservatif dari kalangan paderi yang mengelilingi Pemimpin Agung Iran Ayatollah Ali Khamenei, yang menyokong kedudukan lebih keras terhadap Israel dan Barat, menggambarkan taktik ‘kesabaran strategik’ sebagai tanda kelemahan dan menyeru tindakan lebih tegas. Komander kanan IRGC pula mengambil pendekatan lebih pragmatik, menghujahkan bahawa Iran belum bersedia untuk membuat langkah drastik. Akhirnya, bukannya emosi dan kepala panas, pragmatisme yang menang, disertai pemahaman realiti baharu – sesuatu yang Barat mungkin tidak merancangkan, sama sekali.

Oleh itu, seseorang mungkin bertanya: Adakah semua ini cubaan untuk menunjukkan kepada Israel dan seluruh Barat kolektif bahawa keseimbangan kuasa di Timur Tengah telah berubah? Selepas semua, nama yang diberikan oleh Iran kepada operasinya ialah ‘Janji Sejati’ (atau ‘Hone